|
สรรพนามบุรุษที่ 2 ในภาษาไทย : การใช้ การเกิด การคงอยู่ และการสูญ |
|---|---|
| รหัสดีโอไอ | |
| Creator | วรวรรธน์ ศรียาภัย |
| Title | สรรพนามบุรุษที่ 2 ในภาษาไทย : การใช้ การเกิด การคงอยู่ และการสูญ |
| Publisher | คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ |
| Publication Year | 2556 |
| Journal Title | รมยสาร |
| Journal Vol. | 11 |
| Journal No. | 1 |
| Page no. | 44 - 52 |
| Keyword | สรรพนาม, วรรณคดีไทย |
| ISSN | 1686-0101 |
| Abstract | บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์สถานภาพการใช้ การเกิด การคงอยู่ และการสูญของคำสรรพนามบุรุษที่ 2 ในภาษาไทย ข้อมูลที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่บทวรรณคดีไทยประเภทเรื่องเล่า สมัยสุโขทัยและอยุธยา สมัยธนบุรี และสมัยรัตนโกสินทร์ สมัยละ 3 เรื่อง รวมเป็น 9 เรื่อง ผลการวิเคราะห์พบว่า คำสรรพนามบุรุษที่ 2 มีการใช้ 3 ลักษณะ คือ 1) ใช้กับผู้เหนือกว่า เช่น "เขือ, เจ้า, ท่าน" 2) ใช้กับผู้เสมอกัน เช่น "มึง, เอ็ง, ออเจ้า" 3) ใช้กับผู้ต่ำกว่า เช่น "เจ้า, เขือ, เอ็ง" คำสรรพนามที่เกิดในสมัยสุโขทัยและอยุธยา มี 6 คำ เช่น "เขือ, เจ้า, ท่าน" สมัยธนบุรี คือ "เรา" และสมัยรัตนโกสินทร์ มี 16 คำ เช่น "เธอ, ตัว, คุณ" คำสรรพนามที่คงอยู่สมัยสุโขทัยและอยุธยา มี 3 คำ คือ "เขือ, สูเจ้า, สู" สมัยสุโขทัยและอยุธยา ธนบุรี และรัตนโกสินทร์ มี 3 คำ คือ "เจ้า, ท่าน, มึง" สมัยธนบุรี คือ "เรา" และสมัยรัตนโกสินทร์ มี 16 คำ เช่น "เอ็ง, เธอ, นาย" สรรพนามที่สูญสมัยธนบุรีและรัตนโกสินทร์ มี 3 คำ คือ "เขือ, สูเจ้า, สู" สมัยธนบุรี คือ "เรา" |
